Die Verkouerige Venters

 16.   Snotneus

Die Ventertjies se gesondheid het hierdie week ‘n paar Franse verkoue-houe gevat. Hier was twee pasiente in die huis en dit het weer ‘n nuwe dinamika gebring. Lisa het bronchitis opgetel en Jos het gevolg. Eers probeer ons self-medikeer so ver as moontlik, want eintlik probeer ons die Franse dokter vermy so lank as wat ons kan. Hoe verduidelik jy aan hom, in Frans, “ my neus loop ”. Hoe sê ‘n mens in Frans “ ek is aamborstig en my stem klink soos Bonnie Tyler sin? ”. Daar is net sekere dinge wat ons beter in Afrikaans kan beskryf en Dr. Nadia sal onmiddelik weet wat om voor te skryf. Hier het Lisa mooi al haar sinne vertaal voor sy gegaan het…sodat die dokter nie hoef te frons as Lisa proes-praat nie. Nou ja, so gemaak en hulle twee is fort na dieselfde dokter wat vir my ‘n Pluimbal-toestemmingsbriefie gegee het. Hy kon als verstaan en kan eintlik baie beter ingels praat as wat hy dink. Die dokter het bepaal dat Lisa nie antibiotika nodig het nie, net ‘n paar pille en spuitjies….sy gaan maar net ‘n bietjie langer haar gekug moet verdra. Jos was okei en die dokter het gesê hy kan maar die volgende dag terug skool toe. Tot sy teleurstelling. Dis hier waar ons ook vir wysheid gevra het, en hom maar in elk geval Vrydag by die huis gehou het. Ook maar goed…want toe begin sy bors “ shots ” vat. Hulle is beide beter vandag en ons is dankbaar vir die Here se genade. Lisa het haar eintlik baie goed van haar taak gekwyt deur als in Frans vir die apteker te vra. Jos was weer vinniger op die bôl om die regte bedrag vir haar te sê…hy hoor dié goed baie vinniger as ons oues.

 

Lisa het sommer van die geleentheid gebruik gemaak om ook vir ‘n Pluimbal-toestemmingsbrief te vra. Natuurlik moes sy ook skaal toe en so aan. Sy het teruggekom met ‘n teorie:…sy is seker dat die swaartekrag in die noordelikehalfrond groter is as die kragte in die suidelikehalfdrond. Dit moet die rede wees vir die verskillende skaallesings tussen Noord en Suid. Dit…of die tweede winter begin nou sy tol eis.

 

Na drie maande in Frankryk voel ons soms of ons vir Bakkies in ‘n lekker “half nelson” kop-klem beet het….en dan ander dae kry ons omtrent miltsteek soos ons soek na die woorde. Te minste bly ons nie meer stil nie, ons sê iets…al gaan dit gepaard met 'n klomp klanke. Mathieu se kinders begin ook al meer met ons gesels en dit klink nie meer soos 'n kattekoor soos ons probeer kommuikeer nie. Vrydagaand het Jos se tong so vining in Francais-mode in gegaan, toe hy my vertel dat sy volgende verjaarsdagkoek so moet lyk...in Frans, het ek vir oomblik stom na Lisa gekyk en toe gesê: “wat dehoeners* het hierdie kind nou net gesê?”. Dis dinge soos hierdie wat ons opgewonde maak…dit wys deurbraak en verbetering al kry ons dit reg om nog net een sin in Frans saam met die Patriat-kinders te bid…“ it is gonna come ”.

 

Ek kon my motorfiets by die stoor in Pessac gaan optel hierdie week! Dit was een van ons vele mylpale wat ons vier. Oorwinnings soos hierdie motiveer ‘n span soos ons, dit bou diepte, ervaring en dit bring ektra nostagie wat ons Venters nog lank gaan terugverwys na. Om motorfiets te kon ry terug op ‘n pad wat ek nog nooit met ‘n “ moto ” gery het nie, het nie net VRYHEID geskree nie maar ook weer ‘n besef gebring…“ons is nou hier”. Ek twyfel of Mathieu ons motor-saamryklub gaan wil veruil vir ‘n lift op my bike werk toe. Ons sal maar sien.

 

Die res van ons meubels is ook in daai stoor….erns in sulke groot houtbokse. Ons was so naby aan ons goed maar tog so ver…dit moet maar net wag tot ons eendag in ons huisie intrek.

 

Groetnis/ Salutations

 

Die Verkouerige Venters